I'd never dreamed that I'd meet somebody like you

Zaterdag 19 november was er een documentaire festival in de stad waar ik met een vriendin heen was gegaan. Het waren indrukwekkende documentaires met na afloop bizarre discussies van Canadezen die de docu over klimaatverandering ‘propaganda’ vond en de docu over Aziatische vrouwen die vechten voor excuus van de Japanse overheid voor de gruwelijkheden van de Tweede Wereldoorlog ‘te veel gericht op het verleden’. Toen ik ’s avonds thuis kwam deed ik in pizza in de oven en ging ik mijn was opvouwen, werd er hard op mijn deur geklopt. Ik riep nog ‘zwarte piet’, ondanks dat ik daar tegen ben, toch een soort instinct rond de feestdagen.
Toen ik de deur open deed, stond Koen voor de deur. Ik keek eerst verbaasd naar mijn huisgenoten, die blijkbaar allemaal in het plot zaten en ervan wisten. ‘WAAAAT’ schreeuwde ik, ‘wat de fak doe jij nou hier?’. Twee keer gehuild die avond, wat Koen een beetje tegenviel. Hij zou de hele week blijven, dus ik heb al mijn plannen voor die week gecanceld, we hebben een auto gehuurd (sorry mama, ik had gelogen, maar alleen maar zodat jij je geen zorgen zou maken!) en zijn naar Banff National Park gereden en daar een week verbleven. Door prachtige besneeuwde bergen gelopen, op het meer geschaatst en naar een speciaalbier festival geweest. Het was een fantastische week, zo fijn om hem te laten zien waar ik die maanden had gezeten en om de bergen in te gaan. Want Koen probeerde me al een jaar te overtuigen dat dat de tofste vakanties waren, in de bergen hiken. En hij had gelijk! Gisteravond heb ik hem weer naar het vliegveld gebracht, wat wel een heel raar gevoel was, maar ik ben over 3,5 week alweer thuis, dus dit keer geen tranen (viel hem vast ook tegen).
Verder heb ik de afgelopen maand waarin ik niet heb geschreven te veel leuke dingen meegemaakt om over te schrijven, maar om je een idee te geven. Het laatste weekend van oktober was Halloween weekend, ik had een enorme pompoen gekocht en heb met veel plezier een mooi gezicht erin gemaakt. Ik had hem Parker genoemd en was zeer aan hem gehecht geraakt. Een paar weken later, nadat ik terug was uit Toronto (de Niagara Falls waren fantastisch!!), liep ik naar hem toe om te zeggen dat ik hem gemist had en gaf ik een klopje op zijn ‘hoofd’. Er kwamen allemaal fruitvliegjes uit hem vliegen, waarna mijn huisgenoten het tijd vonden voor mij om afscheid te nemen van Parker. Hij zat ook helemaal onder de schimmel. Het was een zwaar afscheid. Verder hadden wij als buitenlanders niet helemaal begrepen dat je met Halloween zo sletterig mogelijk moet verkleden (en daarnaast is het hier koud, dus waarom zou je dat doen), dus waren mijn 3 huisgenoten en ik verkleed als.. de teletubbies! Het was zo goed gelukt. In de club kwam iedereen naar ons toe om te vertellen hoe leuk we eruit zagen – ik kon het alleen niet over mijn hart verkrijgen om tegen meisjes in een bunny pakje te zeggen ‘jij ook!’.
Aangezien de Olympische Spelen lang lang geleden in Calgary zijn georganiseerd (maar ze zullen het nooit vergeten), is er een schaatsring op de campus waar afgelopen maand kampioenschappen waren (vraag me niet wat). Er liepen heel wat schaatsers met jassen met Nederland erop rond en met de andere Leidse meisjes hadden we een wedstrijd wie het eerst een foto met ze had. Al een paar keer hadden een paar van ons achter ze gelopen, maar durfden we niet. In de rij naar de club in mijn Tinkiewinkie kostuum durfde ik het echter wel aan en nu staat TinkiWinki op de foto met Sjinkie – gewoon omdat het rijmt.
Het begint wel kouder te worden, maar het is lang niet zo erg als waar iedereen ons voor gewaarschuwd had voor de tijd van het jaar. Op 8 november was het zelfs zulk lekker weer dat de professor van het college ‘milieurecht’ voorstelde om het college buiten te geven, we gingen het namelijk hebben over klimaatverandering en de opwarming van de aarde, dus dan was het wel zo ironisch en toepasselijk om dat op een warme dag in november buiten te geven. Dat weekend ervoor waren we weg geweest en gingen we een meer bezoeken. Zoveel mooie meren hier. Onze groep bestond uit 6 Oostenrijkers en 6 anderen. De Oostenrijkers waren onwijs goed voorbereid met stokken en dingen onder hun schoenen voor meer grip, de anderen liepen in een spijkerbroek. Wij vonden dat zij een beetje overdreven. Tot we bij de 11 kilometer lange weg kwamen die we moesten bewandelen naar het meer. Een enorm pak sneeuw. Toen zijn we maar opgesplitst, maar ook wij, onvoorbereid, hebben het gered!
Tijdens mijn bezoek aan de Niagara Falls – die nog steeds fantastisch indrukwekkend zijn – had ik nog een paar uur over voor de bus naar huis ging. Ik zag een bord met de tekst ‘Bridge to the USA’ en ik dacht: bingo! Ik ben nog nooit in Amerika geweest, dus dit is mijn kans. Zodra ik 1 dollar had betaald om de op te gaan, begon ik al een beetje spijt te krijgen. Mijn naive Europese brein was helemaal vergeten dat je niet ‘even’ Amerika in kan. Besloot het er toch maar op te wagen. 1001 vragen van de douanebeambte. ‘Waar ben je van plan heen te gaan?’ ‘Eh, gewoon hier.’ ‘Gewoon hier??’ Shit, ik wist niet eens welke stad of staat het was waar ik heen ging. ‘Ja, de andere kant van de waterval zien.’ ‘En hoelang ben je van plan te blijven?’ ‘Eh, twee uur denk ik.’ Daarna begonnen de vragen wat ik in India, Cuba en Rusland heb gedaan. Ja, wat eigenlijk? Maar 6 dollar armer was het zover, ik was in Amerika!! Zoals Koen zo mooi reageerde ‘nou, nu kan je heel Amerika van de kaart krassen.’

Zo, ik ga me maar eens klaar maken voor college en inhalen wat ik vorige week allemaal gemist heb. Tot snel!